Het was rond middernacht dat de Orient Express zou vertrekken van Gare de Lyon, een prachtig station met een immense klokkentoren. Bij het betreden van het station werden we begroet door de karakteristieke geluiden van deze gebouwen: het geroezemoes van mensen en afblazen van stoom. Men zou verwachten dat, gezien het late tijdstip, het rustig zou zijn op het station. Dat bleek allerminst het geval. Er waren opvallend veel, veelal jonge, mensen aanwezig die verstoken waren van bagage. Het zou even later duidelijk worden wat hiervoor de reden was.
Klaus en ik meldden ons op het perron alwaar de voltallige personele bemanning van de Orient Express ons opwachtte, strak in het uniform van de Compagnie Internationale des Wagons-Lits. Onze koffers werden door een kruier naar onze coupé gebracht alwaar wij plaats namen in afwachting van vertrek.
Terwijl wij de menukaart inspecteerden en voornemens waren een fles champagne te laten bezorgen, brak er enige consternatie uit op het perron. Er was rumoer en mensen renden heen en weer. Vanuit het raam van onze coupé konden we nu zien wat er aan de hand was, en ook waarom er zoveel mensen op het station waren. De drukte betrof de aanwezigheid van een chique uitziende dame met haar gevolg. Ik herkende haar niet, maar Klaus wist mij te vertellen dat deze dame niemand minder was dan Caterina Cavollaro, de beroemde Italiaanse operazangeres. Deze sopraan, waar ook Klaus groot bewonderaar van was, had in de afgelopen dagen hier in Parijs opgetreden in een uitvoering van Verdi’s Aida. Al die jonge mensen waren hier op het station om nog een laatste glimp van hun idool op te vangen alvorens zij de stad weer verliet.
En wat bleek, mevrouw Cavollaro reisde mee op dezelfde trein mee als wijzelf. Klaus was in vervoering! Nadat zij eenmaal aan boord was, liep zij op de gang langs onze coupé en sprak ons in het passeren aan. Later deze avond (of eigenlijk nacht) was zij van plan voor de passagiers aan boord een van de liederen uit Verdi’s tragedie ten gehore te brengen. Wij waren van harte uitgenodigd om dat bij te wonen. Klaus had zichtbaar moeite om zijn kalmte te bewaren.
Even later vertrokken wij en begonnen wij aan de nachtelijke reis die ons in de vroege ochtend bij Lausanne zou brengen. En nu wij aan boord van deze verwarmde trein zaten en zo dadelijk in de restauratiewagon verwacht werden, was het tijd om op te frissen en onze koudebestendige kleding te verruilen voor iets formelers.
Eenmaal omgekleed begaven wij ons naar de restauratiewagon, bestelden de zorgvuldig door Klaus uitgezochte fles champagne en wachtten op het optreden van de Italiaanse nachtegaal. Even later kwam zij, gehuld in een prachtige zilverige, rijkelijk versierde jurk en een ketting in de vorm van een ankh, binnen met de rest van haar gezelschap en begroette ons wederom hartelijk. Ik ben geen groot bewonderaar van de opera, en ben meer een liefhebber van de moderne jazz, maar ik kon niet ontkennen dat haar stem en het lied dat zij ten gehore liet brengen van een indrukwekkende schoonheid was.
Na afloop spraken wij elkaar wederom en leerden wij dat zij onderweg was naar Milaan om ook daar de titelrol van Aida te vervullen in de Teatro alla Scala. We hadden daadwerkelijk een bijzonder prettig gesprek met mevrouw Cavollaro en voordat wij ons bed opzochten waren wij uitgenodigd voor de voorstelling in Milaan en zou zij daarnaast kamers voor ons regelen in het Galleria hotel.
Wij zijn nu terug in onze coupé en ik zie dat Klaus zojuist onder de dekens zijn laatste kledingstuk heeft uitgetrokken. Als alles volgens schema verloopt, arriveren wij over slechts enkele uren al in Lausanne. Het belooft derhalve een korte nacht te worden.