Nadat onze bagage van boord was gehaald wachtten we met de andere passagiers op de taxi’s die ons naar het jachtverblijf zouden brengen. Tijdens het wachten zagen wij een jongedame die zich angstig tussen een verzameling koffers probeerde te verstoppen voor een wat oudere man een zeer onvriendelijke blik in zijn ogen. Vlak daarna zagen we dat zij zich uit de voeten maakte richting de toiletten op het moment dat de bewuste man de andere kant op keek. Ik besloot haar te volgen, terwijl Klaus de man in de gaten hield.

In de toiletruimte hoorde ik vanuit een van de toiletten het geluid van het laden van een pistool. Het was de jongedame en ze bereidde zich blijkbaar voor op een gewapende confrontatie. Gelukkig slaagde ik erin om contact te maken en haar enigszins te kalmeren. Haar naam was Jazmina Moric en ze was hier omdat haar vader haar om hulp had gevraagd. Haar vader bleek de archeoloog verantwoordelijk voor de opgraving uit de krant.

Jazmina had geen idee wie de onbekende man buiten was, maar het voorspelde weinig goeds. Duistere, onbekende krachten bleken interesse te hebben in objecten uit haar vaders opgraving. Ik besloot dat Jazmina het beschermen waard was en bood aan dat Klaus en ik met haar een taxi zouden delen voor haar veiligheid. Toen we enkele minuten later de toiletruimte verlieten, bleek dat ik de ernst van de situatie zeker niet had onderschat.

Vlak voordat we in een taxi wilden stappen kwam er een voertuig aanrijden met nog twee bewapende mannen die Jazmina wilden ontvoeren. Ze bevolen Klaus en mij ons afzijdig te houden. Dat ging dus mooi niet gebeuren. Op een haar na kwam het tot een geweldsuitbarsting, maar we slaagden er wonderwel in om veilig in de taxi te geraken. Die bracht ons naar onze volgende bestemming, het hotel waar Jazmina verbleef. In de taxi vertaalde ze voor ons het gehele krantenartikel.

Het graf van de kruisvaarder onthuld!

Drie maanden geleden werden de bouwwerkzaamheden aan de Nikola P. Pašić-school stilgelegd toen arbeiders tijdens het graven van een fundering een ondergrondse structuur ontdekten. Dr. Dragomir Moric, een archeoloog van de Universiteit van Zagreb, identificeerde de site als een kruisvaardersgraf uit de 12e of 13e eeuw. Het team van Dr. Moric begon met opgravingen, en sindsdien is er geen informatie openbaar gemaakt. Maar deze verslaggever heeft via een exclusieve bron vernomen dat het kruisvaardersgraf meer een bibliotheek dan een laatste rustplaats is. De site is gevuld met documenten en schatten die door kruisvaarders werden geroofd uit Constantinopel tijdens hun terugkeer van de Vierde Kruistocht.

Waarom zou Dr. Moric deze ontdekkingen geheim houden? Mijn bron informeert me dat een prominente Kroatische kruisvaarder, Heer Miho van Dubrovnik, verbonden is met deze locatie. Probeert Dr. Moric, zelf een Kroaat, het feit te verbergen dat Heer Miho dit graf creëerde om schatten te verbergen die hij tijdens de plundering van Constantinopel had geroofd? Beschermt Dr. Moric een oud familiegeheim dat door de eeuwen heen is doorgegeven?

Deze ontdekking behoort toe aan de mensen van Vinkovci, en wij hopen dat Dr. Moric uit Zagreb binnenkort een volledig verslag van zijn bevindingen zal geven.

Aangekomen in het hotel bleek Jazmina’s vader een cryptisch briefje bij de receptie te hebben achtergelaten voor zijn dochter:

Zagrebacka / Zvonarska / Kralja Zvonimia
Wees voorzichtig. Ik hou van je.

Jazmina liet ons vervolgens ook de brief lezen die ze van haar vader had ontvangen.

Liefste Jazmina,

Deze plek is zeer ongewoon. Ik ben er zeker van dat de structuur geen graf is. Ik heb meer geleerd over de Orde van het Nobele Schild en hun geschiedenis…veel daarvan zou niet openbaar moeten worden gemaakt. Details van de opgraving, inclusief foto’s van de locatie, zijn gelekt naar de lokale pers. Het verhaal was bedoeld als een aanval op mijn reputatie, maar nu vrees ik voor de veiligheid van de vondst.

Er zijn verschillende documenten en artefacten die bijzonder waardevol zouden zijn voor een gewetenloze verzamelaar. Het spijt me dat ik vaag blijf, maar ik durf niet meer te schrijven in geval deze brief onderschept wordt. Ik weet niet wie ik kan vertrouwen; iemand in mijn team werkt waarschijnlijk tegen me. Ik heb je nodig in Vinkovci, en wel meteen. Ik wacht op je in Hotel Lehrner.

Vertel niemand dat je komt. Als ik er niet ben, laat ik een bericht voor je achter bij de receptie. Zodra je in de stad aankomt, spreek niemand aan, ga direct naar het hotel. Ik leg je alles persoonlijk uit. Hopelijk heb ik het meeste al opgelost tegen de tijd dat je arriveert. Het spijt me dat ik je mogelijk in gevaar breng, maar ik weet niet meer wie ik kan vertrouwen.

Breng alsjeblieft mijn dienstrevolver mee en de doos met munitie die ik in mijn studeerkamer bewaar. Ze liggen naast mijn favoriete boek; je weet vast wel welk boek ik bedoel.

Met alle liefde,
Vader

Na onze ook eigen bagage te hebben gestald in het jachtverblijf, vertrokken we naar het logeeradres van Dr. Moric. Daar bleek dat de beste man al een aantal dagen niet meer thuis was gekomen. Helaas vonden we weinig aanwijzingen die een hint gaven waar hij heen zou kunnen zijn of wat er mogelijk was gebeurd.

Onze volgende stap was dan maar het bezoeken van de opgraving. Niet geheel verrassend was deze naast verlaten, en tevens geheel ontdaan van de opgegraven voorwerpen. Het enige wat er nog lag, was een lege, kleine sarcofaag, nog geen meter lang. Aan de binnenkant van het deksel troffen we een tekst aan in het Latijn die sprak over bescherming tegen “De Slangenklauw, brenger van pijn en verdriet.” En, tot mijn consternatie, bleek er ook een krachtig occult symbool aangebracht. Ik herkende het als een Elder Sign, bescherming biedt tegen duistere krachten. Wat voor sinister object was hier precies opgegraven en wie wilden het bezitten?

De reporter die het artikel in de lokale krant had geschreven bleek ook al een aantal dagen niet op haar werk te zijn verschenen en kon ons dus ook al niet verder helpen. We zitten nog steeds met vele vragen en weinig aanknopingspunten. Ik heb er al met al een naar gevoel bij, maar kon niet ontkennen tegelijkertijd zeer geïnteresseerd te zijn in waar we precies mee te maken hebben.