Wat te doen? Slechts enkele honderden meters scheiden ons van de kliniek van dokter Belenzada, en Klaus verkeert in zorgwekkende toestand.

Onze eerste indruk van het complex, verscholen tussen de bomen, was allerminst uitnodigend. Geen open armen, geen vriendelijke lantaarns die bezoekers welkom heten. En toch, daarbinnen bevinden zich medische faciliteiten—en, naar men zegt, een dokter van aanzien. Bovendien schijnt Belenzada een goede vriend te zijn van Yazmina’s vader. Hebben wij ons wellicht te snel laten leiden door achterdocht?

De bewapende oorlogsveteranen die hier de wacht houden, maakten aanvankelijk een weinig gastvrije indruk. Maar na wat wij zojuist hebben aanschouwd—dat gruwelijke wezen—kan hun aanwezigheid nauwelijks als overbodig worden bestempeld. Wellicht verdient dit oord een heroverweging?

Blijven wij op onze hoede en vervolgen wij onze tocht naar Vinkovci en het hospitaal aldaar? Of keren wij terug naar de kliniek? Ik acht het verstandig de keuze aan de zwaargewonde Klaus te laten.