Gisteren was het zover; de lezing van professor Smith. Het evenement vond plaats in een hal van het Imperial Institute, een imposant gebouw in het majestueuze Kensington, een wijk die doordrenkt was van oude grandeur en mysterie. Het leek erop dat de lezing een brede belangstelling had getrokken, en zonder twijfel vereiste het bijwonen van deze gebeurtenis inderdaad gepaste kleding en etiquette.
Professor Smith’s toespraak was gericht op ‘geestverschijningen’, zowel van levende wezens als van voorwerpen. De professor had een scala aan bewijsmateriaal in de vorm van foto’s en bewegende beelden meegebracht, waaronder afbeeldingen van een Londense Hansom Cab en een Bretonse vissersboot. Hij onthulde de aanwezigen met voorbeelden en argumenten dat er opmerkelijke verschillen waren in de snelheid waarmee deze geestverschijningen zich voortbewogen.
Volgens hem komt dat doordat deze verschijningen zich niet hier, in deze wereld bevinden, maar dat wij er slechts glimpen van kunnen opvangen door een venster naar een andere dimensie of realiteit. Ervan uitgaande dat er geen sprake was van manipulatie van de filmbeelden, was ik geneigd om mee te gaan in de redenatie van de professor. Het was intrigerend. Ik verlangde naar een diepere uiteenzetting over dit onderwerp met de professor, maar de aanwezigheid van de vele anderen ontnam me die mogelijkheid. Bovendien ontvouwde zich iets verontrustends.
Niet lang nadat de lezing haar einde vond, was ik nog even aandachtig het aanwezige publiek aan het aanschouwen. En mijn oog viel op een merkwaardige verschijning tussen het keurige gezelschap: een Turkse man, getooid met een rode fez. Het was niet dezelfde man als degene die wij eerder hadden ontmoet in het antiquariaat, maar de gelijkenis was opvallend. Zijn aanwezigheid deed mijn bloed sneller stromen en een onaangename huivering bekroop mij.
Het was echter niet alleen zijn uiterlijk dat mijn aandacht trok. Op het moment dat onze blikken elkaar kruisten, probeerde hij haastig aan mijn gezichtsveld te ontsnappen, en zo onopvallend mogelijk tussen de menigte te verdwijnen. Maar ik was niet zo gemakkelijk te bedotten. Ik seinde onmiddellijk Ben en Dr. Jones in, en samen speurden we de ruimte af tot we de man weer terugvonden. Hij bleek te trachten te vluchten via een achterdeur, doch wij waren hem te slim af en zetten de achtervolging in.
Hij was vlugger dan wij konden bevroeden. Het dragen van een jurk en hakken is natuurlijk niet ideaal voor een achtervolging, en mijn poging om hem middels magie tot stoppen te manen bleek tevergeefs. Gelukkig was Benjamin behendiger, en hij slaagde erin om de man te onderscheppen en te overmeesteren. Het werd echter al snel duidelijk dat er iets vreemds gaande was. In plaats van dat er een hevige worsteling ontstond, werd het opeens opvallend stil. Ik keek toe hoe Ben de Turkse man bij de keel greep om hem onder bedwang te krijgen, maar op dat moment verslapte het lichaam van de man en hield hij volledig op met bewegen. En toen gebeurde er iets onverklaarbaars: zijn gedaante en gezicht veranderden van die van de Oosterse man naar die van een wat oudere, gezette Engelsman. Bovendien bleek de man ook nog eens te zijn overleden.
Ik stond perplex. Een kort onderzoek door Dr. Jones bracht geen duidelijke doodsoorzaak aan het licht. Ons vermoeden was dat we te maken hadden met een soort gedaanteverwisselaar, die bij het verlaten van het lichaam van de Engelsman diens dood had veroorzaakt. We beseften dat nader onderzoek noodzakelijk was, maar op dat moment waren onze handen gebonden. Terug in het gebouw vernamen we nog dat de overleden Britse heer wél door de portier was binnengelaten, en dat de gedaanteverwisseling zich dus binnen moest hebben afgespeeld.
Vandaag is het tijd om verder onderzoek te doen naar de duistere wereld van de Oosterse cultussen en de sinistere magie die daar mogelijk wordt beoefend. De British Library kan wellicht antwoorden bieden op onze vragen en ons in staat stellen om meer inzicht te krijgen in de bovennatuurlijke krachten die we gisteren hebben aanschouwd.
