"Dat Bernardus gesprekken voerde met invloedrijke lieden om de financiering van een expeditie rond te krijgen, was geen geheim. En ik wist dat hij zich hard maakte voor plaatsen aan boord voor Pete, Dolores en mijzelf. Maar ik was daarom niet minder verheugd toen de uitnodiging arriveerde. Een brief met het verzoek naar New York te komen voor een persoonlijk onderhoud. Mijn vingers jeukten om in te pakken."
"Manhattan heeft me altijd al weten te imponeren — niet per se door haar charme, maar door haar grootsheid. De gebouwen rijzen op als monumenten voor de ambitie van de mens. Het Empire State Building, dat pas recent werd voltooid, torent boven de stad uit als een naald in een hemel van staal en rook."
"De expeditie was neergestreken in het Amherst Hotel. Mijn kamer was bescheiden maar comfortabel, en 's middags in de bar vond ik Dolores, Pete en Bernardus terug. De drooglegging was inmiddels meer mythe dan werkelijkheid, en onze gesprekken vloeiden net zo rijkelijk als de cocktails. Het voelde goed om daar te zijn. Alsof we op het punt stonden geschiedenis te schrijven, al wisten we nog niet op welke bladzijde."
"Natuurlijk wilde ik een goede eerste indruk maken. Ik had een zorgvuldig gekozen
jurk aangetrokken — elegant zonder opzichtigheid, precies gepast voor een formeel
onderhoud met mannen van naam. Professor William Moore leek mijn presentatie te
waarderen: zijn blik was vriendelijk, zijn houding open.
James Starkweather daarentegen... hij maakte weinig moeite om zijn
teleurstelling te verbergen. Het simpele feit dat ik een vrouw was, leek voor hem
reden genoeg om mijn aanwezigheid in twijfel te trekken. Alsof geslacht gewichtiger
is dan opleiding, ervaring of toewijding. Wat een onaangename man. Maar ik
glimlachte — zoals dames dat doen — en liet hem verder denken wat hij wilde."
"De straten rond de haven waren een wespennest van activiteit. Kisten, kranen, paardenkarren, kruiwagens — alles bewoog. Te midden van dat georganiseerde tumult werd Dolores onverwacht omvergelopen door een haastige dokwerker. Gelukkig liep ze weinig meer op dan een natte rok en een gekrenkt ego. Maar ik hield haar de rest van de dag scherper in de gaten."
"Ons schip, de SS Gabrielle, lag aan de kade als een stalen kolos — log, breed, en ongenaakbaar. Fraai zou ik het niet willen noemen, maar indrukwekkend was het zeker. De dekking van haar romp, de rook uit de schoorstenen, het eindeloze gestommel van dozen en tonnen die aan boord werden gesjouwd... De voorbereidingen waren in volle gang."
"De heren wilden per se zwaar bewapend vertrekken. Niet dat ik daar per se bezwaar tegen heb — ik weet donders goed wat een goed gericht schot kan betekenen — maar hun enthousiasme leek me... overdreven. Jachtgeweren, een olifantengeweer, kisten vol munitie. De heren hadden het over ijsberen, maar die treft men op de andere pool. Ik dacht aan dingen zonder naam."
"Een noodzakelijk kwaad, zo zou ik het samenvatten. Maar tijdens de controle van de inventaris bleek al snel dat er meer aan de hand was dan alleen slordigheid. Verschillende stukken essentiële apparatuur ontbraken. Andere bleken moedwillig beschadigd. Sabotage. Iemand wilde onze expeditie dwarsbomen!"
"Toen bekend werd dat kapitein Douglas het bevel zou voeren over de SS Gabrielle, stokte mijn adem even. Hij had gevaren op de noodlottige Miskatonic-expeditie van '31 — de expeditie waarbij mijn broer Donald het leven liet. Zijn verschijning op het station bracht herinneringen boven waarvan ik dacht dat ze dieper begraven lagen."