"Ondanks de verraderlijke windvlagen waren we erin geslaagd de toestellen zo dicht mogelijk bij de resten van het oude Miskatonic-kamp aan de grond te zetten. Nauwelijks waren de motoren tot rust gekomen of men begon, in de gure wind, met het uitladen van de voorraden. Het was zwaar werk, maar noodzakelijk om een begin te maken met het opzetten van ons nieuwe kampement."
"Om contact te kunnen houden met onze collega’s in het basiskamp, moest ook hier een radiotoren worden geplaatst. Aangezien ik op dat moment met andere werkzaamheden belast was, namen Pete, Bernardus en Dolores deze taak op zich. Ze gingen er voortvarend mee aan de slag en zorgden ervoor dat het geheel netjes werd opgebouwd."
"De radiotoren moest, vanzelfsprekend, op een hoger gelegen punt worden opgesteld om goed bereik te garanderen. Nadat het karwei geklaard was, kozen Dolores en Bernardus voor een behoedzame afdaling langs de met ijs bedekte helling. Pete daarentegen had andere plannen. Hij waagde zich aan een roekeloze rit omlaag, staande op een stuk ijs alsof het een slede betrof. Het was een indrukwekkend gezicht — tot hij met grote vaart tegen een uitstekende rotswand sloeg en roerloos bleef liggen. Dat hij er zonder gebroken botten vanaf kwam, mag gerust een wonder heten."
"Het valt mij zwaar de juiste woorden te vinden voor de pijn — en de schaamte — die ik thans voel. Ik, een pilote met jarenlange ervaring, heb gefaald. Door mijn toedoen zijn niet enkel mijn eigen leven, maar ook dat van mijn medereizigers in gevaar gebracht. Dat wij het er levend van afgebracht hebben, is niet minder dan een zegen. Maar mijn trouwe toestel, de geliefde Silver Gryphon, is verloren. Wat resteert, is slechts een uitgebrand skelet, zwartgeblakerd in de sneeuw."
"Dat ik de crash heb overleefd, dank ik geheel aan het kordate optreden van mijn metgezellen. Door de klap was ik het bewustzijn verloren; mijn been was doorboord en klem komen te zitten tussen het verwrongen metaal van de cockpit. Zonder hun snelle ingrijpen zou ik zeker het leven hebben gelaten in de vlammenzee — of zijn weggevaagd door de explosie die daarop volgde."
"Na een korte tocht per hondenslede bereikten wij de locatie van het oude kamp van de Miskatonic-expeditie. Drie jaar waren verstreken sinds het noodlottige einde ervan, en het landschap had de sporen bijna volledig uitgewist. Alles lag onder een dikke, ondoordringbare laag sneeuw en ijs. Slechts hier en daar staken vreemde contouren uit die getuigden van menselijke aanwezigheid — en van vergetelheid."
"Het wezen dat wij onder het ijs aantroffen en zorgvuldig uitgroeven, kon onmogelijk van deze aarde afkomstig zijn. Daarover bestond geen twijfel. Het rees boven een man uit en bezat een groteske, nauwelijks te bevatten vorm. Hoewel het diep bevroren was, ging er een onaards soort leven van uit — als had het de dood op de een of andere manier weten te omzeilen."
"Nooit tevoren was het ons zo helder geworden hoe diep de emotionele band van William Moore met de leden van de noodlottige Miskatonic-expeditie had gelegen. Hij, die zich doorgaans toonde als een bedachtzaam en standvastig leider, brak daar op de ijsvlakte — een man overweldigd door verdriet. Voor het eerst zagen wij hem niet als commandant, maar als mens."
"Was de radiocommunicatie tussen Alexia’s kamp en de Duitsers op zichzelf verdacht? De inhoud ervan was misschien weinig zorgwekkend, maar toch voelde het niet juist dat deze gesprekken kennelijk heimelijk plaatsvonden. Vanuit dat ongemakkelijke voorgevoel besloten Dolores en Pete een bezoek te brengen, om met eigen ogen te zien wat er gaande was."
"Met het verlies van de Silver Gryphon was onze tweede machine, de Belle, van onschatbare waarde geworden. De vraag rees of Alexia en de Duitsers wellicht snode plannen met het toestel koesterden. Bernardus en ik achtten het daarom raadzaam om de wacht bij het vliegtuig te houden — voor het geval dat."