"De dood van kapitein Douglas kwam onverwacht en sloeg in als een bom. Een tragisch verlies, zeker gezien zijn staat van dienst. Maar zoals vaker in het leven: de een z'n ondergang is de ander z'n kans. Pete trad naar voren met een zekere vastberadenheid die ik niet eerder bij hem had gezien. Hij kreeg het vertrouwen van zowel Starkweather als Moore — en, hopelijk, ook dat van de bemanning."
"Ik dacht dat ik inmiddels wel enigszins gewend was aan sabotage, maar dit ging verder dan dat. Wie er ook achter zit, schuwt het risico op slachtoffers niet. De brand aan de kade was hevig — felle vlammen, explosies van brandstof, paniek alom. En bovenal: gevaar voor het schip en daarmee de gehele expeditie. De ramp is ternauwernood afgewend, maar dat we überhaupt nog uit kunnen varen, voelt als een klein wonder."
"Geen vliegtuigcockpit, geen knoppenpaneel met bekende instructies — maar op zo'n moment heb je geen tijd om daarover na te denken. Ik weet hoe een machine werkt, en dat bleek genoeg. Met de hijskraan lukte het me verdere escalatie van de brand te voorkomen."
"Bernardus is het soort man dat gewend is dat deuren voor hem opengaan zodra hij maar met zijn ogen knippert. Maar de politie aan de kade was niet van dat soort. Toen bleek dat zijn naam, zijn pak en zijn geld onvoldoende indruk maakten, zag ik iets in hem breken — woede, onbegrip. Alsof de wereld zich niet gedroeg volgens de wetten die hij kende. Het was haast pijnlijk om te zien, maar ook leerzaam. Voor hem dan."