Beyond the Mountains of Madness

← Sessie 3

Sessie 4 — 1 juni 2024

Sessie 5 →

13 september 1933


"De overtocht naar Antarctica zou naar schatting twee maanden in beslag nemen. Gedurende deze periode lag het dagelijkse werk grotendeels bij de bemanning van de Gabrielle. Voor ons, de leden van de expeditie, was er—uitgezonderd kapitein Pete—geen vaste rol in de scheepsroutine. Deze tijd werd daarom benut om kennis te vergaren en vaardigheden aan te leren die van pas zouden komen zodra wij het continent bereikten."

 

17 september 1933


"Het werd al spoedig duidelijk dat er een zekere afstand bestond tussen de bemanning en de wetenschappelijke staf. De gebeurtenissen in New York hadden de onderlinge verhoudingen ook geen goed gedaan. Om het ijs te breken besloot Bernardus zijn oude artiestenpersona ‘Bernardus the Magnificent’ nogmaals tot leven te wekken. Dolores trad op als zijn betoverende assistente. De voorstelling aan dek bracht niet alleen vertier, maar ook een broodnodige sfeer van kameraadschap."

 

20 september 1933


"Een belangrijk markeringspunt op onze reis was het passeren van het Panamakanaal—een technisch hoogstandje van de moderne mens. De sluizen, het stijgen en dalen van het schip, en de indrukwekkende infrastructuur maakten diepe indruk. Voor velen aan boord was dit een van de weinige momenten waarop men de grootsheid van de reis ook fysiek kon ervaren."

 

25 september 1933


"Minder zichtbaar dan het kanaal, maar niet minder symbolisch: de ceremonie rondom het passeren van de datumgrens. Voor degenen die dit voor het eerst meemaakten, vond onder leiding van ‘Davy Jones’ en onze kapitein een doopplechtigheid plaats. Na een speelse beproeving werden wij officieel verwelkomd in de ‘Ancient Order of the Deep’ als Shellbacks—Zonen (en Dochteren) van Neptunus."

 

"Hoewel de ceremonie een licht absurde ondertoon kende, inclusief enige scherts ten koste van de nieuwelingen, hield ik er een bijzonder fraai en plechtig certificaat aan over—getekend door niemand minder dan Davy Jones zelf."

 

"Tegelijkertijd zetten wij ons onderzoek naar sabotage onverminderd voort. Onze verdenking richtte zich steeds sterker op Adam Henning. Hoewel wij hem confronteerden met onze vermoedens, bleek de zaak moeilijk sluitend te maken. Ook onder druk bleef Henning onaangedaan en hield hij vast aan zijn onschuld."