"Nu onze aankomst op Antarctica steeds dichterbij komt en het comfort van warmer weer bijna achter ons ligt, genoten we 's avonds des te meer van een moment van rust. Op het achterdek, tijdens een prachtige zonsondergang, dronken we cocktails in het gezelschap van onze kamergenote, mejuffrouw Charlene Whitston."
"De ochtend begon onaangenaam: de geur van bedorven vis hing in de gangen. Al snel werd duidelijk dat een deel van onze voedselvoorraad moedwillig was aangetast. De saboteur had opnieuw toegeslagen, met aanzienlijke schade tot gevolg."
"Bij inspectie van de koelinstallatie bleek deze moedwillig gesaboteerd. De schade was zorgvuldig verhuld, maar gelukkig nog te herstellen. Desondanks was een deel van onze proviand verloren gegaan."
"Terwijl ik samen met Tom Humphries werkte aan de reparatie van de installatie, doorzochten de anderen de hutten van enkele bemanningsleden. Daarbij lag de nadruk op Henning, van wie we al langer vermoedens hadden. In zijn hut vond Bernardus een leeg gifflesje — mogelijk bewijs."
"Opmerkelijk was dat Dolores vanaf deze dag steeds vaker vreemde gedragingen begon te vertonen. Tegen de avond kreeg ze dat vervloekte boek in handen dat ze vanaf dat moment zo belangrijk beschouwde. Sindsdien ging haar toestand steeds sneller achteruit."
"Later die middag ontdekten we een jonge verstekeling aan boord. Hij bleek in New York aan boord te zijn gekomen, had banden met een obscure cultus en droeg een occult boek bij zich. Zijn naam was Bryan Hoskins."
"Tijdens het verhoor van Bryan werd het schip plots opgeschrikt door lawaai en geweerschoten. Terwijl Dolores en ik bij Bryan bleven, gingen Bernardus en Pete op onderzoek uit. Zij zagen zich geconfronteerd met een wezen waar we eerder kennis over hadden opgedaan: een Deep One."
"Tijdens dit alles wist Dolores het boek uit Bryans handen te praten. Nauwelijks had hij het losgelaten, of zijn lichaam begon te desintegreren. Binnen enkele seconden was hij volledig verdwenen — tot niets meer dan een hoopje stof."
"Het tafereel was dusdanig afschuwelijk dat ik in paniek achteruit deinsde en tegen de wand viel. Hoewel ik inmiddels het nodige had meegemaakt, was dit iets wat mijn verstand op dat moment niet kon bevatten."
"Opmerkelijk was dat Dolores nauwelijks leek aangedaan door Bryans dood. Ze hield het sinistere boek stevig vast, alsof het haar toebehoorde. Het voelde verkeerd aan — alsof het boek haar in zijn greep had."