"De Deep Ones die zich aan boord bevonden, leken verdwenen... maar misschien niet geheel. Eén van de patrijspoorten bleek beschadigd, alsof er van buitenaf mee was geknoeid. Tot overmaat van ramp verschenen er opeens enorme, glibberige eieren in de kombuis — naar verluidt aangetroffen door de kok. Het kostte ons de nodige moeite om die ongewenste vondst van zowel het menu als het schip te verwijderen."
"Om het thuisfront op de hoogte te houden van onze vorderingen, zendt men regelmatig updates uit via de radio. Dolores is aangewezen om deze berichten in te spreken — haar stem wordt als aangenaam en vertrouwenwekkend beschouwd. Toch vereist het de nodige behoedzaamheid: gezien de onrust aan boord moet telkens zorgvuldig worden overwogen wat men wél en níet deelt met de wereld daarbuiten."
"Sinds zij dat vervloekte boek in haar bezit heeft, is Dolores bij vlagen onherkenbaar. Ze spreekt opeens in het Duits — een taal die zij naar mijn weten niet beheerst — en lijkt in staat het boek moeiteloos te lezen, zelfs bij volslagen duisternis. Ik zie het gebeuren, en voel mij volkomen machteloos."
"Onze volgende aanlegplaats: Melbourne. Het deed ons allen goed om voor enkele dagen van boord te kunnen gaan. Nieuwe voorraden werden ingeslagen, en wij genoten van vaste grond onder de voeten en de eenvoudige geneugten van een stad."
"Wat ik niet had voorzien, was de ontvangst die ons ten deel viel. De lokale autoriteiten organiseerden een officiële receptie ter ere van onze expeditie. Hoezeer ik ook het comfort van kristallen glazen en marmeren zalen waardeer, ik blijf mij ongemakkelijk voelen bij dit soort vertoningen van diplomatieke beleefdheid en politieke ijdelheid."