"De ochtend begon met een ijzige stilte, maar die werd al snel verscheurd door een ontdekking die mijn hart liet bevriezen. Sykes en Dr. Green… hun lichamen waren weg. Geen spoor van hen behalve de sneeuw waarin vreemde afdrukken stonden. Afdrukken die onmiskenbaar toebehoorden aan de Elder Things. Het was het echte besef dat deze stad nooit helemaal verlaten is geweest. We zijn hier niet alleen. En dat weten zij ook."
"Het was niet het enige dat duidde op meer leven dan wij alleen. Toen we bij het vliegtuig kwamen, merkten we dat één van de ankers was losgemaakt en verdwenen. Iemand – of íets – had eraan gezeten. Mijn hart sloeg over toen ik de romp inspecteerde, maar gelukkig leek alles nog intact."
"Binnen, bij ons geïmproviseerde kamp, hadden Dolores en Bernardus een opening in het ijs gemaakt. We ontdekten daaronder een immense ruimte, verstild en hongerig, wachtend op onze aanwezigheid. Toen Dolores beweging meende te zien in de schaduwen, trokken wij haar snel terug omhoog. Ik kon de angst in haar ogen lezen; misschien weerspiegelde die ook de mijne."
"Verderop buiten vonden we een andere kamer, de muren bedekt met hiërogliefen die fluisterden over de geschiedenis van deze plek. Het vertelde over de Elder Things en hun gruwelijke schepsels, de shoggoths, alsof de stenen zelf nog herinnerden aan wat hier ooit leefde en heerste."
"Tijdens een verdere verkenning onder de stad werden we plots omringd door groteske, enorme albino pinguïns – blind, maar huiveringwekkend in hun aanwezigheid. In de chaos die volgde, werden we compleet verrast door een nog levend Elder Thing dat opsteeg uit de diepte… en ons aanviel. Het gevecht was hectisch en wanhopig. We wonnen, maar met elke slag werd de zekerheid groter: er zijn hier niet welkom."
"Alsof dat niet genoeg was, troffen we bij onze terugtocht naar de oppervlakte iets dat nog veel erger was. Een shoggoth, een wezen uit een nachtmerrie. Het blokkeerde het pad en viel ons onmiddellijk aan. We vochten als wilden, maar weinig leek het monster te deren. Bernardus werd zwaar verwond, en ik dacht dat we daar allemaal zouden sterven. Maar dynamiet bleek onze redding. We overleefden we het… net."
"We bereikten eindelijk weer de buitenlucht – gebroken, uitgeput, en op een andere plek dan waar we begonnen waren. Ik kan alleen maar hopen dat we ons kamp snel terugvinden. Voordat onze zuurstofflessen leeg raken."